باشگاه خبرنگاران: جوان،خانواده ناندوانا در هند زندگی می کنند، چهار فرزند دارند که از بین آنها تنها فرزند اول دارای وزن عادی است و سه فرزند دیگر از چاقی مزمن رنج می برند. آنها مبتلا به  بیماری ژنتیکی سندروم ویلی-پرادر هستند که یکی از مشکلات آن احساس گرسنگی غیرقابل کنترل است. 
 
 
  مراقبت از این بچه ها هم از نظر جسمی و هم ذهنی واقعا طاقت فرساست. از آنجا که آنها نمی توانند وزن خود را حمل کنند، راه رفتن برای آنها غیرممکن است و مادر 30 ساله خانواده، بیشتر وقت خود را صرف تغذیه و نظافت این بچه ها می کند. پدر خانواده درآمد کافی برای تامین هزینه خوراک آنها ندارد. 

  نیازی به گفتن نیست که والدین خانواده یک شغل تمام وقت دارند که دردرجه اول تامین غذای بچه هاست. کار پرانگا(مادر خانواده) ساعت 6 صبح شروع می شود، یعنی وقتی بچه ها گرسنه از خواب بیدار می شوند. صبحانه آنها شامل 5 موز، یک لیتر شیر، یک کاسه سوپ و 6 عدد نان محلی است. این مقدار صبحانه یک ارتش کوچک را در بیشتر خانه ها نگه می دارد، اما در این مورد، آنها دوباره قبل از ساعت 10 گرسنه می شوند. بنابراین آنها دوباره دو موز، یک کاسه سوپ، 5عدد نان و 4 بسته چیپس می خورند!! 
پدراین خانواده به منظور تهیه هزینه های درمان قصد دارد تا یکی از کلیه های خود را بفروشد. هرچند این کار قابل تحسین است، اما احتمالا هدردادن زمان و یک کلیه است. پزشکان توافق دارند که بهترین راه درمان این بیماری جلوگیری از پرخوری است. گرچه این کار بسیار دشوار است اما غیرممکن نیست. هیچ کس دوست ندارد که به درخواست غذای یک کودک جواب منفی دهد. اما این بیماری اگر درمان نشود کشنده است و این راهی اجباری و ضرورتی برای زنده ماندن بچه ها است.